Je komt thuis, werktas in de ene hand, boodschappen in de andere. Je legt je sleutels in het bakje, pakt een kinderschoen op, legt die op de trap en opent de deur naar de zitkamer. Je lief zit aan tafel, verdiept in de krant, kinderen rennen rond (waarvan eentje niet van jou), een sportzender doet opgewonden verslag van een wedstrijd. Hallo schat. Hij kijkt op en glimlacht. Hallo. Je zet de boodschappen op het volle aanrecht, de flessen maken een zacht kloinkgeluid, de kinderen rennen de gang in. Je lief slaat een pagina van de krant om. Dan zeg je: Maar jij zou toch koken vanavond?
Emotional labor, ik had er nog nooit van gehoord tot ik het tegenkwam in een boek.
En nu ik de term ken, krijg ik ‘m niet meer uit mijn hoofd.
Wat is het?
Emotional labor is 24/7 eindverantwoordelijkheid dragen voor het welzijn van je omgeving, wat inhoudt dat als daarin iets niet goed gaat, het jouw affaire is.
Ongeacht of je dat redelijk vindt, je ertegen verzet, er ruzie over maakt. Het vóelt als jouw affaire. Ergens diepdiepdiep vanbinnen.
Emotional labor is in de praktijk: het voorkomen, ondervangen en omleiden van dreigende catastrofes (lees: milde ongemakken) die je omgeving kunnen treffen.
Omtrent de kids: missende gymschoenen, speelafspraakjes, een inhaalproefwerk, uitvallende lesuren, het shirt in de overvolle wasmand met de sokken ernaast.
Omtrent manlief: uitlopende vergaderingen, vervroegde meetings, ingelaste calls, het allesbepalende Sorry Schat. Ik ben er niet bij, hoe bedoel je afgesproken, ik ga er niet over, trouwens waarom moet dat ineens, het kan toch ook morgen?
What’s going on?
Een paar jaar geleden schreef ik over de mythe van de moeiteloosheid, zoals ik die altijd maar noem.
We vertellen elkaar namelijk niet alles.
Soms zijn we gewoonweg niet gelukkig én werken we ons drie slagen in de rondte.
Geen fijne combinatie, dus hangen we die ook maar liever niet aan de grote klok.
Want we weten gewoon niet hoe we op een ándere manier goedkeuring kunnen krijgen of onszelf gelukkig kunnen maken.
En zeg nou zelf, wat is daar nou niet emotional aan?
1. De tact die we aan de dag moeten leggen als we iets huishoudelijks willen overdragen (neutraal-en-toch-met-autoriteit-maar-wel-vriendelijk-en-licht) omdat anders de sfeer in huis om te snijden is en we beticht worden van gezeur.
2. De reactie op onze irritatie daarover
“Waarom ben je nou boos? Je hoeft het toch alleen maar te vragen?”
3. De behoefte aan complimentjes voor eindeloos uitgestelde zaken als ze eenmaal half gedaan zijn
Een vriendin zei het treffend: “Ik sta de godschanse dag te applaudisseren voor mijn lief maar als ik een keer een compliment wil, dan ben ik afhankelijk, behoeftig en onzeker.” (I rest my case :).)
4. Het oordeel van andere vrouwen
Die schuine blik op je schoorvoetende carrièremoves (“Wat vindt je man daarvan? Denk je wel aan de kinderen?”) intussen luidkirrend tegen elke man die verveeld met zijn kinderen door de supermarkt trekt, want ‘hij doet het toch maar’.
Niet handig ook voor de liefde, trouwens, al die labor.
Want daarom liggen we ’s avonds liever met Downtown Abby in bed in plaats van met ons lief. Sorry schat.
Emotional labor is dus gewoon voor niemand goed.
Maar of we het ook kunnen láten is toch nog even de vraag.
Want we doen dit niet eens alleen thuis, maar ook op het werk.
Meetings noteren in plaats van erin te participeren. Taken overnemen, gewoon omdat iemand anders zijn zaken niet op orde heeft. Ingaan op het eeuwige: Kun je even meekijken, opzetje maken, meelezen? En hoppa, daar zitten we weer tandenknarsend achter ons toetsenbord ons af te vragen hoe moeilijk het kan zijn om nee te zeggen.
Hoe dan emotional labor op te lossen?
Voer af en toe een eerlijk gesprek met jezelf en daarna met je lief. Over hoe je je écht voelt.
Want je weet heus wel dat je het geregel ook zelf niet kunt laten. Maar dat juist daarom jij je lief nodig hebt om met je mee te kijken naar wat er écht moet en wat er eigenlijk helemaal niet hoeft. En ook zodat wat er overblijft verdeeld kan worden over twee in plaats van één.
Ben je daaraan toe?
1. Lees Fed Up: An invisible job is never done van Gemma Hartley
en/of: The mother of all jobs: How to have children and a career and stay sane(ish) van Christine Armstrong
2. Of bel mij (06.83.60.97.22) :). En leer wat slimme hacks om óók een goed leven te hebben, thuis en op het werk.
Want misschien zijn we nog niet klaar met die labour, maar wel zeker toe aan wat welverdiende emotional happiness. Wat jij?