“Jij kunt totaal niet afzien.”

Zegt mijn broer (23) tegen mij (20).

Ik denk dat dat klopt”, reageer ik. “En dat hou ik graag zo”.

Ik woon op kamers en bel elke vrijdagavond naar huis als ik aankom op Eindhoven CS om te worden opgehaald. Belachelijk, decadent en lui, aldus mijn broer.

Hij daarentegen lift vanuit Utrecht en stelt dat gelijk aan volwassen worden en verantwoordelijkheid nemen.

Ik zie het meer als overbodig en oninteressant.

Hij blijft echter maar doorzagen en op een dag ben ik het beu en doe hem een voorstel.

“Ik lift één keer met je mee. En dan wil ik je niet meer horen”.

Dus sta ik op een vrijdagmiddag verveeld langs de kant van de Utrechtse Berenkuil, terwijl mijn broer in de berm met zwarte stift DEN BOSCH, BEST en EINDHOVEN op de losgescheurde zijkanten van een Chiquita-doos schrijft.

Intussen bereidt hij me voor op het onvermijdelijke.

Het gaat regenen en niemand neemt ons mee.
We krijgen een lift en stranden in een doodlopend dorp.
We krijgen geen lift en moeten lopen (kílometers!) want als het eenmaal donker is, zijn alle kansen verkeken.

Ik probeer net aan iets anders te denken als er een zwarte Porsche met gierende banden tot stilstand komt. Het raampje schiet omlaag en de schaduw achter het stuur roept: “Waar naartoe?”
Knegsel, zeg ik.

ZEG DEN BOSCH! ZEG DEN BOSCH! klinkt het verwilderd uit het gras, NIEMAND WEET WAAR KNEGSEL LIGT!

“Let maar niet op hem hoor”, zeg ik tegen de Porsche-man, “We moeten gewoon naar Knegsel.”

“Oké!”, klinkt het energiek, “Ik moet naar Eersel, dan zet ik je wel even thuis af. Ik heb wel haast dus als je het niet erg vindt, rijden we een beetje door.”

Ik vind het niet erg.

Onderweg kletsen de leuke man en ik honderduit en schuift mijn broer van links naar rechts op het kleine achterbankje tussen de bagage, zijn rugzak en zijn bordjes.

Als we 45 minuten later de Porsche uitzwaaien op onze oprit, zeg ik opgewekt: “Nou, dat afzien van jou: ietwat overdreven. Maar blij dat ik het óók blijk te kunnen. Hoeven we het daar in elk geval niet meer over te hebben.”

Ik geloof niet dat hij het me ooit heeft vergeven :).

Dat soort eigenzinnigheid: Ik had geen idee dat dit met het opgroeien zó onder vuur zou komen te liggen.

Werk, gezin, relaties, vriendschappen – we vijlen de scherpe randjes van onze eigenzinnigheid om het allemaal in goede harmonie te krijgen.

Nuttig aan de ene kant, jammer aan de andere. Want vaak kom je door nét dat beetje eigenzinnigheid nét dat beetje meer uit de verf.

Wil jij ook bouwen aan je hoogstpersoonlijke guts, zodat je tot volle glorie komt? Of ben je het even kwijt en wil je het terug?

Ik help zo’n 24 jaar enthousiastelingen om moed & eigenzinnigheid toe te passen in hun werk.

Want hoe dichter je bij jezelf blijft, hoe gemakkelijker de rest zich aan je aanpast en hoe beter het met je gaat.

Ook iets voor jou?

Laat het me even weten via info@tinekebloemen.nl, dan maken een afspraak voor een telefoontje waarin je al je vragen kwijt kunt.

Want afzien? Ik geloof er nog steeds niet in :).

 

Share This